γράφει ο Γιώργος
Ανεστόπουλος
Λίγο πριν την Επανάσταση του ’21, ένα μεγάλο μέρος των
Ελλήνων ήταν υπόδικοι.
Για να αποφύγουν δε την φυλακή είχαν πάρει τα βουνά.
Ζωή λαθραία.
Με το φόβο του Τούρκου αγά, του τουρκαλβανού σφαγέα του αλλά
και του κατσαπλιά.
Του έλληνα (;) πουλημένου φοροσυλλέκτη του σουλτάνου.
Πιο μισητού ακόμη κι από τους ίδιους τους τούρκους.
Αυτοί οι διωχθέντες της ζωής θεωρούνταν «παράνομοι».
Θεωρούνταν ποινικοί υπόλογοι.
Με φιρμάνι και βούλα του σουλτάνου.
Βρε δεν πα νά’ ταν άδικος ο φόρος, το χαράτσι για την κοινή
λογική και την ψυχή, την ηθική της κοινωνίας, από τη στιγμή που το’ λεγε ο
δραγουμάνος ως απόφαση του σουλτάνου και δη της Πολιτείας, πάει και
τελείωσε...ήταν νόμος του κράτους...
Συνεπώς, ο «μη πληρώσας» το φόρο ήταν παραβάτης, ήταν
ποινικώς κολάσιμος, ήταν ένας άτιμος παράνομος που του άξιζε η απηνής δίωξη από
μέρους της Πολιτείας και των «κυνηγών» της.
Των επιστατών, των αγάδων, των μπέηδων, του στρατού και της
αστυνομίας και κάθε μα κάθε ευνομούμενος πολίτης όφειλε να τον αντιπαθεί, να
τον μισεί, να τον θεωρεί μίασμα της κοινωνίας και βεβαίως να τον καταγγείλλει
στις αρχές.